Atlantische versus Pacifische kabeljauw

Wie is wie? Atlantische versus Pacifische kabeljauw

Kabeljauw is erg in trek dankzij zijn sneeuwwitte en paarlemoeren vlees en zijn aangename, maar erg typerende smaak. Hierdoor was hij wereldwijd lang de favoriete vis op menig tafel. Jarenlang fungeerde deze vis als maatstaf waarmee andere witvis werd vergeleken.

Door deze enorme culinaire aantrekkingskracht was kabeljauw eeuwenlang een van de belangrijkste internationaal verkochte voedingswaren.

Er zijn twee hoofdsoorten verkrijgbaar op de markt:

1. Atlantische kabeljauw (Gadus morhua): wordt gevangen in de koude, diepe wateren van de noordelijke Atlantische Oceaan.
2. Pacifische kabeljauw (Gadus macrocephalus): komt overvloedig voor in Alaska.

 

Smaak en uitzicht

Beide soorten zijn aan elkaar gewaagd, maar toch bestaan er subtiele verschillen. Qua voorkomen varieert de Atlantische kabeljauw in kleur van groen-grijs tot rood-bruin. Hij is ook groter (gemiddeld 5-12 kg) dan de Pacifische variant (gemiddeld 2-6 kg). Deze laatste is ook donkerder van kleur.

Wat betreft smaak is men het er ruimschoots over eens dat de Atlantische kabeljauw een licht zoete smaak heeft en bestaat uit grote plakken die makkelijk uiteen vallen na bereiding. De Pacifische kabeljauw wordt getypeerd door een mildere, meer uitgesproken smaak en heeft steviger en meer gedrongen vlees. De voorkeur hangt af van ieders persoonlijke smaak.

 

Hoe wordt de visvoorraad beheerd?

Zoals het zo'n populaire vissoort betaamt, worden de grootste kabeljauwvoorraden adequaat beheerd door vissers die proactief de beste praktijken toepassen.

In Alaska bijvoorbeeld, waar twee derde van alle Pacifische kabeljauw leeft, wordt de voorraad beheerd door middel van twee visbeheerplannen - één voor de Beringzee/ Aleoeten en een tweede voor de Golf van Alaska.

Dankzij deze plannen wordt de visserij gecontroleerd via vergunningen en beperkte toegang, vangstquota's, vangstbeperkingen, gesloten wateren, seizoensvangst, bijvangstbeperkingen en andere maatregelen.

 

Noordoost-arctisch beheer

De Noors-Russische Visserijcommissie is al jaren een gevestigde waarde en coördineert een gelijkaardig dynamisch beheer over de visvangst in de Noordoost-arctische gebieden.

In deze regio wordt de meeste Atlantische kabeljauw gevangen, deels dankzij de vruchtbare Barendszee. De quota's worden hier bepaald op basis van de jaarlijkse wetenschappelijke aanbevelingen van de Internationale Raad voor het onderzoek van de zee (ICES).

De Noordoost-arctische kabeljauw wordt het hele jaar door gevangen, maar vooral in de eerste helft van het jaar. Het topseizoen voor de kabeljauwvangst in Alaska is dan weer de herfst en de winter.

We dienen ook op te merken dat deze en andere belangrijke kabeljauwvisserijen gecertificeerd zijn op basis van de duurzaamheidsnormen van de Raad voor marien beheer (MSC). Momenteel ondergaan vier andere Atlantische visserijen de beoordelingsprocedure.

 

Toekomstperspectieven voor de vangst

Men verwacht dat de vangst van Atlantische kabeljauw dit jaar net over de 1.356 miljoen metrische ton (MT) zal klimmen, tegenover 1.349 MT in 2013. De sectorvooruitzichten liggen in lijn met de verhoogde IJslandse quota en minimale quotaverminderingen voor Noorwegen en Rusland. Intussen verwacht men dat de totale vangst van Pacifische kabeljauw stabiel zal blijven op 462.000 MT.

Met deze florerende vangst in het vooruitzicht zou 2014 alweer een onvergetelijk jaar moeten zijn voor kabeljauwfans wereldwijd.